اكابر شعرای اماميه در قرن چهارم هجری است ، در اشعار ذيل به اين معنی
اشاره میكند :
قرن الاله ولائه بولائه
|
مما تزكی و هو حان يركع
|
سماه رب العرش نفس محمد
|
يوم البهال و ذاك ما لا يدفع ( 1 )
|
خداوند ولاء علی را با ولاء خودش ، در اثر اينكه علی در حال ركوع زكات
بخشيد ، مقرون بخشيد ، مقرون ساخت پروردگار عرش ، علی را در روز مباهله
" جان محمد " خواند ، و اين حقيقتی غير قابل انكار است .
همچنانكه قبلا گفتيم ، در اسلام به نوعی ولاء توصيه شده است كه اثباتی و
عام است و آيه كريمه " « المؤمنون و المؤمنات بعضهم اولياء بعض » "
ناظر به آن نوع از ولاء است .
اكنون میگوييم آيه كريمه " « انما وليكم الله »" مطلب را به شكلی
بيان میكند كه عموميت بردار نيست و به هيچ وجه نمیتوان احتمال داد كه
اين آيه نيز درصدد بيان ولاء اثباتی عام است ، زيرا قرآن در اينجا درصدد
بيان يك قانون كلی نيست ، نمیخواهد استحباب يا وجوب ادای زكات در
حال ركوع را بيان كند و به عنوان تشريع يك مندوب يا يك فريضه اسلامی ،
جعل قانون كند ، بلكه اشاره است به عمل واقع شده ای كه فردی در خارج
انجام داده و
پاورقی :
. 1 ريحانه الادب ، ج / 5 ص . 311