جهاد است كه اذن امام يا منصوب خاص امام شرط است . از نظر فقه شيعه‏
اين نوع جهاد جز در زمان حضور امام يا كسی كه شخصا از ناحيه امام منصوب‏
شده باشد جايز نيست ، يعنی از نظر فقه شيعه الان برای يك نفر حاكم شرعی‏
هم مجاز نيست كه دست به اينچنين جنگ ابتدايی بزند .
مورد دوم جهاد آن جايی است كه حوزه اسلام مورد حمله دشمن قرار گرفته ،
يعنی جنبه دفاع دارد ، به اين معنا كه دشمن يا قصد دارد بر بلاد اسلامی‏
استيلاء پيدا كند و همه يا قسمتی از سرزمينهای اسلامی را اشغال كند ، يا
قصد استيلای بر زمينها را ندارد ، قصد استيلای بر افراد را دارد و می‏خواهد
بيايد يك عده افراد را اسير كند و ببرد ، يا حمله كرده و می‏خواهد اموال‏
مسلمين را به شكلی بربايد - يا به شكل شبيخون زدن ، يا به شكلی كه امروز
می‏آيند منابع و معادن و غيره را می‏برند كه به زور می‏خواهند بگيرند و
ببرند - و يا می‏خواهد به حريم و حرم مسلمين ، به نواميس مسلمين ، به‏
اولاد و ذريه مسلمين تجاوز كند . بالاخره اگر چيزی از مال يا جان يا سرزمين‏
و يا اموری كه برای مسلمين محترم است مورد حمله دشمن قرار گيرد ، در اين‏
جا بر عموم مسلمين اعم از زن و مرد ، و آزاد و غير آزاد ، واجب است كه‏
در اين جهاد شركت كنند ( 1 ) ، و در اين جهاد اذن امام يا منصوب از
ناحيه امام شرط نيست .
آنچه كه عرض می‏كنم عين عبارت فقهاء است ، عبارت " محقق " و "
شهيد ثانی " است كه من دارم برای شما ترجمه‏اش را می‏گويم .

پاورقی :
. 1 شايد حتی غير بالغ هم جايز است كه در اين جهاد شركت كند .