امام عسكری و امام هادی عليهماالسلام اجبارا در سامرا به سر می‏بردند در
محلی كه به نام " العسكر " يا " العسكری " ناميده می‏شد يعنی محلی كه‏
محل سپاهيان و در واقع پادگان بود ، يعنی خانه‏ای كه در آن زندگی می‏كردند
برايشان انتخاب شده بود كه مخصوصا در پادگان باشند و تحت نظر . ايشان‏
در بيست و هشت سالگی از دنيا رفتند ( پدر بزرگوارشان هم در حدود چهل و
دو ساله بودند كه از دنيا رفتند ) و دوره امامتشان فقط شش سال طول كشيد
. به نص تواريخ ، تمام اين مدت شش سال يا در حبس بودند يا اگر هم‏
آزاد بودند ممنوع المعاشرش و ممنوع الملاقات بودند . از نظر معاشرت‏
آزادی نداشتند ، اگر هم احيانا رفت و آمدهايی می‏شد يا گاهی حضرت را
می‏خواستند ، تحت نظر بودند . وضع عجيبی بود . می‏دانيد كه هر يك از ائمه‏
گويی يك خصلت خاص بيشتر در او ظهور داشته است كه خواجه نصير در آن‏
دوازده بند خودش هر يك از ائمه را با يك صفتی توصيف می‏كند كه بيشتر
در او ظهور داشته است . وجود مقدس امام عسكری عليه السلام به جلالت و
هيبت و رواء ( 1 ) به اصطلاح ، ممتاز بودند يعنی اساسا عظمت و هيبت و
جلالت در قيافه ايشان به نحوی بود كه هر كس كه ايشان را ملاقات می‏كرد
تحت تأثير آن سيما قرار می‏گرفت قبل از اينكه سخن بگويند و او از علم‏
ايشان چيزی بفهمد . وقتی كه سخن می‏گفتند و دريای مواجی شروع می‏كرد به سخن‏
گفتن ، ديگر تكليفش روشن است . در بسياری از حكايات و روايات اين‏
قضيه كاملا مشخص و محرز است . حتی دشمنان با اينكه ايشان را سخت تحت‏
تعقيب داشتند و گاهی به زندان می‏بردند وقتی كه با

پاورقی :
. 1 [ به معنی حسن منظر ] .