لجنمال كردن طرف هست ، منصرف كردن مردم از ناحيه او هست ، علنی كردن
باطل بودن او هست ، جامعه را بر ضد او سوق دادن هست ، ولی نه به صورت
شمشير كشيدن .
اين است كه مقتضيات زمان در شكل مبارزه میتواند تأثير بگذارد .
هيچوقت مقتضيات زمان در اين جهت نمیتواند تأثير داشته باشد كه در يك
زمان سازش با ظلم جايز نباشد ولی در زمان ديگر سازش با ظلم جايز باشد .
خير ، سازش با ظلم هيچ زمانی و در هيچ مكانی و به هيچ شكلی جايز نيست ،
اما شكل مبارزه ممكن است فرق كند . ممكن است مبارزه علنی باشد ، ممكن
است مخفيانه و زير پرده و در استتار باشد . تاريخ ائمه اطهار عموما
حكايت میكند كه هميشه در حال مبارزه بودهاند . اگر میگويند مبارزه در
حال تقيه [ مقصود سكون و بی تحركی نيست ] . " تقيه " از ماده " وقی
" است ، مثل تقوا كه از ماده " وقی " است . تقيه معنايش اين است :
در يك شكل مخفيانهای ، در يك حالت استتاری از خود دفاع كردن ، و به
عبارت ديگر سپر به كار بردن ، هر چه بيشتر زدن و هر چه كمتر خوردن ، نه
دست از مبارزه برداشتن ، حاشا و كلا . روی اين حساب است كه ما میبينيم
همه ائمه اطهار اين افتخار را آری اين افتخار را - دارند كه در زمان
خودشان با هيچ خليفه جوری سازش نكردند و هميشه در حال مبارزه بودند .
شما امروز بعد از هزار و سيصد سال - و بيش از هزار و سيصد سال ، يا برای
بعضی از ائمه اندكی كمتر : هزار و دويست و پنجاه سال ، هزار و دويست و
شصت سال ، هزار و دويست و هفتاد سال - میبينيد خلفايی نظير عبدالملك
مروان ( از قبل از عبدالملك مروان تا عبدالملك مروان ، اولاد عبدالملك
، پسر
|